అలాగే సర్” అన్నాడు ప్రసాద్.
మరో పది నిమిషాల్లో మేము ఎక్కి ఉన్న టాక్సి ఒక వోటల్ ముందు ఆగింది. “ఈ ఊర్లో నాకు తెలిసిన మంచి వోటల్స్ లో ఇది ఒకటి సర్” అన్నాడు ప్రసాద్.
శ్రీవారు నన్ను కారులోనే ఉండ మని చెప్పి దిగి లోపలకు వెళ్ళారు. శ్రీ వారు కార్ దిగగానే ప్రసాద్ కూడా కారులోంచి దిగి బయట నిల్చున్నాడు. “మర్యాదస్తుడే!” అనుకున్నాను.
లోపలకు వెళ్ళిన శ్రీ వారు 5 నిమిషాల తరువాత కానీ తిరిగి రాలేదు. వస్తూనే నా వైపు తిరిగి “రూం దొరికింది” అని చెప్పి కారులోని సూట్కేసులు కింద కి దించ సాగారు.
సామాను తీసుకుని వోటల్ లోకి వెళ్తూ ప్రసాద్ వైపు తిరిగి “మరి నువ్వు ఎక్కడ ఉంటావు” అన్నాను.
“నేను కారులోనే పడుకుంటాను మేడం. మాకు ఇవ్వన్నీ అల వాటే ” అన్నాడు.
“పాపం” అని పించింది.
మరే మీ మాటలాడ కుండా శ్రీ వారి వెనుకే వోటల్ లోకి నడిచాను.
వైజాగ్ లోని వోటల్ లో ఉన్నంత సుందరంగా లేకున్నా ఈ వోటల్ లో రూం కూడా బాగానే ఉంది.
సూట్ కేసులని రూం లోకి తెచ్చిన రూం బోయ్ కు డబ్బులు ఇచ్చి పంపిన శ్రీ వారు నా వైపు తిరిగి “ఏంటోయ్ సడెన్ గా ఆలోచనలో పడి పోయి ” అన్నారు.
“అయ్యో ఏమీ లేదండీ..” అన్నాను.
“ఇంత కూ ఇందాక కారులో ఎక్కడ వరకూ ఆపాము?” అంటూ వచ్చి నన్ను తన దగ్గరగా తీసుకున్నారు.
“మీకు మరీ అదే ధ్యాస అయిపోతుంది ” అన్నాను.
“నిజమే.. నాకే పాపం అదే ధ్యాస అయిపోయింది. ఇందాక కారులో ఇం కొంచెం ఉంటే నా మీద ఎక్కి స్వారి చేసేందుకు రెడీ అయ్యింది ఎవరో మరి ” అన్నారు తను.
“చీ.. పోండి..” అన్నాను.
“అయ్యో.. రామా.. ఆ సు మన నీకు ఇదొకటి నేర్పించి పెట్టిందే ” అంటూ అప్పటికే గుండీలు విప్పేసి ఉన్న నా షర్ట్ వంటి మీద నుంచి లాగే సారు ఆయన.
నిజం చెప్పాలంటే ఇందాక కారులో అలా సగంలో ఆపెయ్యడంతో నాకూ అసంతృప్తిగానే ఉంది. అందుకే తను చేస్తున్న పనికి అడ్డు చెప్పకుండా మెల్లి గా తనకు సహక రించ సాగాను. మరో అర గంట తరువాత అలసిపోయిన శరీరాల్తో పూర్తి నగ్నంగా ఒకరి పక్క మరొక రం పడుకుని ఉన్నాము మే మిద్దరం.
“లలితా..” అంటూ పిలిచారు తను.
“వూ..” అన్నాను.
“తాంక్స్ రా! మన పెళ్ళి అయినా ఈ ఎనిమిది సంవత్సరాల్లో ఇచ్చిన సుఖాని కన్నా ఎక్కువ సుఖాన్ని ఈ నాలుగు రోజుల్లో ఇచ్చావు” అన్నారు తను.
“నిజంగా?” అన్నాను.
“ఒట్టు!” అన్నారు.
ఒక విధంగా చెప్పాలంటే నేను కూడా ఈ ట్రిప్ ను బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నాను. కానీ ఆడదాన్ని కనుక సిగ్గు విడిచి బయటకు చెప్పుకోవడం లేదు.
“ఇక రెండు రోజుల్లో మన ట్రిప్ అయిపోతుందంటే దిగులుగా ఉంది ” మళ్ళీ ఆయనే అన్నారు.
నిజమే. రెండు రోజుల్లో మా ఈ ట్రిప్ అయిపోతుందంటే నాకూ దిగులుగానే ఉంది. అయినా తనకు ధైర్యం చెబుదామని “ది గులు ఎందుకు లేండి.. మీకు అంతగా నచ్చితే అప్పుడప్పుడూ పిల్లల్ని మా అమ్మ వాళ్ళ ఇంటి కి పంపి ఇది గో ఇలాంటి ట్రిప్ మళ్ళీ పెట్టు కుందాము ” అన్నాను.
“నిజంగా?” ఈ సారి తను అడిగారు.
“ఒట్టు!” ఇందాక తను ఇచ్చిన సమాధానాన్నే ఇప్పుడు నేను ఇచ్చాను.
నా సమాధానంతో ఆనంద పడిపోయారు తను. ఇక మరీ లేట్ అవుతుండడంతో నిద్ర పోదా మని లైట్ ఆర్పి లుంగి చుట్టుకుని వచ్చి నా పక్కనే పడుకున్నారు శాస్త్రి. నాకు లేచి బట్టలు కట్టుకునే ఓపిక కూడా లేక అలాగే పడుకుండి పోయాను.
మరుసటి రోజు ఉదయం లేచే సరికి 9 గంటలు కావొస్తుంది. నేను లేచే సరికే శ్రీ వారు లేచి స్నానం చేసి రెడీ అయి ఉన్నారు. నేను లేవగానే “త్వరగా లేచి రెడీ అవ్వు. ఈ రోజు అరకు లోయ అంతా చుట్టి తిరిగి రావాలి ” అన్నారు తను.
“మరి బొర్రా గుహలో?” అన్నాను.
“అవి రేపు వైజాగ్ వెళ్ళేప్పుడు ఆగి చూద్దాం. దారిలోనే వస్తాయని ప్రసాద్ చెప్పాడు ” అన్నారు.
“పాపం ప్రసాద్ రాత్రంతా అలా కారులోనే పడుకున్నాడే మో కదా?” అన్నాను.
“నిజమే.. రాత్రి ఐడియా రానే లేదు.. లేదంటే వచ్చి మనిద్దరి పక్కనే పడుకోమనే వాడిని ” అన్నారు శ్రీవారు.
“చీ.. చీ.. ఉదయాన్నే మళ్ళీ మొదలుపెట్టారా? మిమ్మల్ని మార్చడం నావల్ల కాదు” అన్నాను.
“నన్ను తరువాత మారుద్దువు కానీ వెళ్ళి రెడి అవ్వవోయ్. నేను ఈ లోపల కిందకి వెళ్ళి రిసెప్షన్ లో అడిగి అన్ని వివరాలూ పట్టు కొస్తాను” అంటు తలుపు వేసుకుని బయటకు నడిచారు. శ్రీవారు.
నేనూ సూట్ కేస్ లోంచి లైట్ ఆరెంజ్ కలర్ చీరా, మాచింగ్ బ్లెట్, లంగా, బ్రాలని తీసుకున్నాను. మళ్ళీ ఎలాగూ శ్రీ వారు వచ్చి రచ్చ చేసి, నస పెట్టి ఎలాగూ విప్పేయిస్తారని తెలుసు గనుక అసలు వేసుకోవడం ఎందుకులే అని అ బ్రాని తిరిగి సూట్ కేసులో పడేసి మిగతా బట్టలు తీసుకుని బాత్రూం వైపు నడిచాను.
నేను స్నానం చేసి బట్టలు కట్టుకుని వచ్చే సరికి శ్రీ వారు తిరిగి రూములోకి వచ్చి ఉన్నారు.
“ఏంటి అన్ని వివరాలు కనుక్కున్నారా?” అని అడుగుతూ రూములో ఉన్న అద్దం వైపు నడిచాను. వైజాగ్ లోని వోటల్ లో లా ఈ వోటల్ లో నిలువుటద్దం లేదు.
“ఆహా.. అన్ని వివరాలూ కనుక్కున్నాను. కానీ మనం వాలీ లోకి వెళ్ళే ముందు చెయ్యాల్సిన మరో మఖ్యమైన పని ఒకటుంది” అన్నారు.
“ఏమిటది?” అన్నట్లు తన వైపు చూసాను.
“నేను చెప్పేది శ్రద్ధగా విను. మనం ఇప్పుడు రూములోంచి బయట పడి ఎదురుగా ఉన్న వోటల్ లో టిఫిన్ చేస్తాము. తరువాత ఆ వోటల్ కు కొంచం దూరంలో ఉన్న బట్టల కొట్టుకు వెళ్ళి రెండు బ్లెట్ పీసులు కొందాము” అంటూ ఏదో చెప్ప బోతున్న తన మాటలకు అడ్డు పడుతూ..
“బ్లెట్ పీసులా అవెందుకు ఇప్పుడు?” అన్నాను.
తన మాటలకు మధ్యలో అడ్డు పడినందుకు విసుగ్గా చూస్తూ “నేను చెప్పేది పూర్తిగా వింటావా లేదా?” అన్నారు తను.
“అలాగే చెప్పండి స్వామీ!” అంటూ పక్కనే ఉన్న మంచం మీద కూర్చున్నాను.
“ఆ బ్లెట్ పీసులు తీసుకుని ఆ బట్టల షాప్ కు మూడు షాపుల అవతల ఉన్న టైలర్ షాప్ కు నడుద్దాము. అక్కడ టైలర్ తో నువ్వు ఏమి చెప్పాలో తెలుసా?” అన్నాను.
“మీరే చెప్పండి ” అన్నాను.
“ఆ టైలర్ వద్ద కు వెళ్ళగానే మనం నిన్న రాత్రి ట్రైన్ లో వైజాగ్ లో దిగి అక్కడ నించి అరకు వచ్చామని చెప్పు. ట్రైనులో ఎవరో నీ సూట్కేస్ దొంగిలించారు … ప్రస్తుతం వంటి మీద ఉన్న బట్టలు తప్ప మరే బట్టలు లే వ… అందుకనే ఈ రెండు బ్లెట్ పీసులు అర్జెంటుగా కుట్టి వ్వాలని అడుగు..” అన్నారు.
” మీరు ఏమి చెబుతున్నారో నాకు అర్ధం కాలేదు” అన్నాను.
అందుకు సమాధానంగా “పిచ్చి దానా. ఇంకా అర్ధం కాలేదా? ఆ టైలర్ గాడు నీ బ్లెట్ పీసులు కుట్టాలంటే కొలతలు తీసుకోవాలి కదా.. వాడి కి చెప్పిన మాటల ప్రకారం నీ సూట్ కేసు పోయింది కాబట్టి నీ వంటి మీద ఉన్న బ్లెట్ తప్పితే నీ దగ్గర మరే మీ భైజులు లేవు కదా..
ఇక కొలతల పేరుతో వాడు నీ అందాల్ని చూస్తూ.. నిన్ను అక్కడ తడిమి.. తడిమి.. రెచ్చి పోయాడనుకో వాడిని ఎలానో మేనేజ్ చేసి ఈ రోజు రాత్రి కి మన రూముకు రప్పించి, కనీసం రెండు కండోంస్ అన్నా ఖర్చు అవుతాయి” అంటు తన్మయత్వంగా ఏదో అంటున్న తన మాటలకు అడ్డు తగుల్తూ..
“ఇక చాల్లే.. ఆపండి. మీకు మరీ అదే ధ్యాస అయిపోతుంది ” అన్నాను. పైకైతే అలా అన్నానే కానీ మన సులొ తనకు వచ్చిన ఆలోచనకు సంతోసించ సాగాను. అసలు రాత్రే, ప్రసాద్ కింద నన్ను పడుకోమంటారే మో అని ఎదురు చూసాను. నాలోని ఈ మార్పు చూస్తుంటే నాకే నమ్మ బుద్ధి కావటం లేదు.
“అదే ధ్యాస అని కదోయ్.. ఈ రాత్రే మన ట్రిప్ కు ఆఖరి రాత్రి. రేపు మళ్ళీ ట్రైన్ లో ఉంటాము కదా? మనం ఏమి చేసినా ఈ రోజే చెయ్యాలి..” అన్నారు.
“అలాగే పదండి, మీరు చెప్పిన మాట ఎప్పుడు కాదన్నాను గనుక?” అంటూ నవ్వాను.
ఇద్దరం రూములోంచి బయటకు నడుస్తున్నప్పుడు “అయినా నాకు తెలియక అడుగుతానూ, అసలు మీరు పక్కనుంటే అంత ధైర్యం చేసి వాడు కొలతలు తీసుకుంటాడా?” అన్నాను.
“చూద్దాం పదా.. అప్పుడు ఏదో ఒకటి ఆలోచించొచ్చు” అన్నారు. శ్రీ వారు.
తను చెప్పిన ప్లాన్ ప్రకారమే వెళ్ళి టిఫిన్ చేసి డ్రైవర్ ప్రసాద్ తో ఒక 10, 15 నిమిషాల్లో బయలుదేరుదాం రెడిగా ఉండ మని చెప్పి ఇద్దరం నడుచుకుంటు బట్టల కొట్టుకు వెళ్ళి రెండు బ్లెట్ పీసులు కొని, అవి పట్టుకుని టైలరింగ్ షాప్ వద్ద కు వచ్చాము. –
అక్కడ కుట్టు మెషిన్ మీద కూర్చుని శ్రద్దగా ఏదో షర్ట్ కుట్టు కుంటున్నాడో కుర్రాడు. తన కు దగ్గరిలో కింద చాప మీద కూర్చుని బటంస్ కుట్టు కుంటూ ఒక 10, 12 ఏళ్ళ కుర్రాడు కన పడ్డారు.
మమ్మల్ని చూస్తూనే చేస్తున్న పనిని ఆపి మెషీన్ మీద నుంచి లేచి వచ్చిన ఆ యువకుడు మా వైపు చూస్తూ “చెప్పండి ” అన్నాడు.
“రెండు జాకెట్లు అర్జెంటుగా కుట్టాలోయ్. మేడం సూట్ కేస్ రాత్రి ట్రైనులో ఎవరో కొట్టే సారు. తనకు వేసుకునేందుకు బట్టలు కూడా లేవు. ఎలాగైనా సాయంత్రం లోపల కుట్టి ఇవ్వగల వా” అన్నారు. శ్రీవారు.
“మామూలుగా అయితే కొంచెం కష్టం సార్. అయినా అర్జెంట్ అంటున్నారు కదా. కొంచం రేటు ఎక్కువ అవుతుంది” అన్నాడు తను.
“అయితే అయిందిలే.. మేడం గారి ప్రాబ్లం తీరితే అదే చాలు ” అన్నారు శ్రీ వారు.
నేను మాటలాడ కుంటే బాగుండదని “అవుని.. కొంచం ఎక్కువ అయితే అయింది. ఎలాగైనా ఈ సాయంత్రానికి ఇవ్వగలవా?” అన్నాను.
“అయితే ఆ బ్లెట్ పీసులు ఇలా ఇవ్వండి. ఇంత కూ ఆది రవిక తెచ్చారా?” అన్నాడు వాడు.
“సూట్ కేస్ పోయింది అంటూంటే..!” అంటూ శ్రీ వారు ఏదో చెప్పబోయే లోపల మళ్ళీ వాడే “ఓహ్! మర్చే పోయాను.. సూట్ కేస్ పోయిందన్నారు కదా? మరి కొలతలు తీసుకుంటే పరవాలేదా?” అన్నాడు.
“ఇంక వేరే దారి లేదుగా.. అలాగే తీసుకో కానీ.. ఇలా రోడ్డు కు ఎదురుగా నిలబడి అంటే..” అంటూ నసిగాను.
“అయ్యో ఇక్కడ వద్దు మేడం.. అది గో ఆ రూములో కొ రండి. అక్కడ తీసుకుంటాను” అంటూ కొలతలు రాసుకునేందుకే మో అక్కడ పెట్టి ఉన్న పుస్తకాన్ని తీసుకుని పక్కనే ఉన్న గదిలోకి నడిచాడు.
“ఇంత కూ నీ పేరేంటి?” అంటూ తన వెనుకే నడిచాను.
చిన్న గది అది. ఒక మూలగా ఇంకో కుట్టు మెషీన్ ఉంది. ఇంకో పక్కగా రెండు టేబుల్స్ నిండుగా కుట్టాల్సిన బట్టలు వేసి ఉన్నాయి.
“సత్యనారాయణ మేడం. అందరూ సత్యం అంటారు” అంటూ ఒక టేబుల్ మీద ఉన్న బట్టలన్నీ పక్కకి జరిపి తన చేతిలోని పుస్తకాన్ని ఆ టేబుల్ మీద పెట్టి, టేప్ అందుకుని నా వైపు తిరిగాడు.
“అరకులోయ రావడం ఇదే మొదటి సారా మేడం” అంటూ నా భుజాల మీద నుంచి మోచేతి దాకా కొలి సి స్లీవ్ కొలత బుక్ లో రాసుకుంటూ అడిగాడు.
“అవును ఎలా ఊహించావ్?” అన్నాను. ఎలాగైనా తనని మాటల్లో దించాలని,
“ఇక్కడ ఇది మామూలే మేడం. ఆఫీసు పనుల మీద వైజాగ్ దాకా వచ్చిన ప్రతి ఒక్కరూ ఇది గో ఇలా మీలా వచ్చి అరకు చూడ కుండా వెళ్ళరు. ఇంత కూ మీతో వచ్చినతను మీ వైజాగ్ బ్రాంచ్ మని షా లేక మీ ఊరునించే వచ్చాడా?” అన్నాడు.
ఒక్క నిమిషం తను ఏమి అంటున్నాడో అర్ధం కాలేదు. అర్ధం కాగానే నాలో నేను నవ్వుకున్నాను. విషయం ఏమిటంటే వాడు నేను ఏదో ఆఫీసు పని మీద వైజాగ్ వచ్చి.. ఎలాగూ ఇంత దూరం వచ్చాను కదా అర కులోయ కూడా చూసి పోదామని వచ్చానని అనుకుంటున్నాడు.
అది కాదు నాకు నవ్వు తెప్పించింది. శ్రీ వారు ఇందాక వాడితో “మేడం సూట్ కేస్ పోయింది..” అంటూ చెప్పడం చూసి వాడు తను నా కింద పనిచేసే గు మస్తానో లేదా వైజాగ్ బ్రాంచ్ వాళ్ళు నాకు తోడుగా పంపిన అటెండరో అనుకున్నట్లున్నాడు.
కాగల కార్యం గంధర్వులే తీర్చారన్నట్లు.. నా పని వాడే సులభం చేసాడు. అందుకే నవ్వు కుంటూ.. “వైజాగ్ వాడు కాదు.. నేను చేసే ఆఫీసు లోనే గు మస్తా” అన్నాను.
అప్పటి కే నా మెడ చుట్టూ టేప్ వేసి కొలిచి, ఆ కొలతలు బుక్ లో రాసుకుంటున్నాడు సత్యం.
“ఇంత కూ ఈ షాప్ నీదేనా?” అన్నాను.
“అవును మేడం” అంటూ నా వెనుక గా వెళ్ళి నా వీపు మీద ఏవో కొలతలు తీసుకుంటూ సమాధానం ఇచ్చాడు.
“ఆ బయట ఉన్న కుర్రాడేనా, ఇం కా పని వాళ్ళు ఉన్నారా?” అన్నాను.
No comments:
Post a Comment